مقایسه شدت‎های ورزش هوازی منظم بر تغییرات سطح سرمی آیریزین در مردان چاق کم تحرک

مقدمه: فعالیت ورزشی، به عنوان روشی برای پیشگیری و درمان بیماری‌های مزمنی همچون چاقی و دیابت، تغییراتی را در عضلات اسکلتی موجب می‌شود که تولید مایوکاین‌ها از آن جمله است. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه شدت‎های ورزش هوازی منظم بر تغییرات سطح سرمی مایوکاین وابسته به PGC1-α و هم‌چنین، بررسی تغییرات پروفایل لیپیدی در مردان چاق کم تحرک بود. مواد و روش‏ها:  در تحقیق حاضر، 39 داوطلب چاق با نمایه‌ی توده‌ی بدنی بیش از 27 کیلوگرم بر مترمربع در سه گروه ورزش هوازی با شدت 60-50 درصد ضربان قلب بیشینه (شدت پایین)، گروه ورزش هوازی با شدت 70 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه (شدت بالا) و گروه شاهد قرار گرفتند. گروه‎های تمرینی، ورزش هوازی را به مدت 10 هفته و سه جلسه در هفته و به مدت 30 الی 45 دقیقه انجام می‏دادند. پس از ارزیابی‏های اولیه (آنتروپومتریکی، حداکثر اکسیژن مصرفی و نمونه‎گیری خونی)، 10 هفته ورزش هوازی انجام شد و 24 ساعت پس از آخرین جلسه‌ی ورزش، دوباره ارزیابی‎ها تکرار شدند. یافته‏ها: یافته‏ها بیانگر افزایش معنی‌دار میزان آیریزین در گروه ورزشی با شدت پایین (005/0=p) و افزایش 27 درصدی در گروه ورزش با شدت بالا بود که به لحاظ آماری معنی‌دار نبود (08/0=p). هم‌چنین، مقادیر HDL- کلسترول افراد هر دو گروه ورزشی به طور معنی‌داری افزایش یافت (05/0>p) که با کاهش معنی‌داری در نسبت LDL به HDL همراه بود (05/0>p). به علاوه، همبستگی معنی‌داری بین برخی از شاخص‌های لیپیدی و آنتروپومتریکی با مقادیر آیریزین وجود داشت (05/0>p). نتیجه‏گیری: هر دو مداخله‌ی ورزشی بر تغییرات میزان سطح آیریزین در گردش خون و بهبود پروفایل لیپیدی داوطلبین چاق اثر مطلوبی دارد. با این وجود، اثربخشی شدت پایین در این داوطلبان بهتر است. به علاوه، به نظر می‎رسد تمرین ورزشی بتواند از میزان مقاومت آیریزینی بکاهد.